تماشاگری جنسی، نوعی اختلال جنسی به شمار می آید و شکل های مختلفی از این بیماری وجود دارند که به علایق، ترجیحات، فانتزی ها، نیازها و رفتارهایی اشاره می کنند که خارج از شکل و حد طبیعی ارتباطات جنسی باشند. نکته مهم در مورد اینگونه انحرافات جنسی آن است که علائم مرتبط با این بیماری ها، تنها در صورت داشتن پتانسیل لازم برای آسیب زدن به خود فرد یا دیگران، غیر طبیعی در نظر گرفته می شوند.  

در اختلال تماشاگری جنسی، شخص با مشاهده تعمدی افراد بی خبر و ناآگاه، از نظر جنسی تحریک می شود. فردی که او نگاه می شود، در بیشتر موارد برهنه، در حال لباس درآوردن یا مشغول انجام یک فعالیت جنسی است. شخص تماشاگر ممکن است اعمال فرد قربانی را ضبط کند تا بعدا مجددا آنها را تماشا نماید. افراد مبتلا به تماشاگری جنسی معمولا تجهیزاتی نظیر دوربین دو چشمی، آینه و دوربین فیلم برداری را برای تماشای افراد از طریق پنجره یا چشمی در، به کار می برند.

مبتلایان به اختلال تماشاگری جنسی چه علائمی دارند؟

برای اینکه اختلال تماشاگری جنسی در یک فرد تشخیص داده می شود، آن شخص باید تحریک جنسی شدید و مزمنی را با فانتزی سازی یا عمل تماشای یک فرد ناآگاه که برهنه، نیمه برهنه یا در حال انجام عمل جنسی است، تجربه کند. برای تایید وجود اختلال، شخص باید دست کم به مدت شش ماه این حالت را داشته باشد. یک زیر مجموعه از اختلال تماشاگری جنسی، رسیدن به لذت جنسی از طریق مشاهده مدفوع کردن افراد یا استراق سمع مکالمات حاوی عبارات اروتیک دیگران است. فرد بیمار در زمان مشاهده اشخاص دیگر احتمالا خود ارضایی کرده یا درباره آنها فانتزی می سازد، اما به برقراری ارتباط جنسی با آنها علاقه ای ندارد. در اختلال تماشاگری جنسی، چنین رفتارهایی باعث ایجاد مشکلات شدید یا اختلال عملکرد در جنبه های اجتماعی، حرفه ای یا دیگر حوزه های زندگی فرد می شود. در این بیماری، فرد باید حداقل ۱۸ سال سن داشته و عمل مشاهده باید بدون رضایت و موافقت شخص قربانی صورت گیرد. به طور کلی مردان بیشتر از زنان تمایل به انجام این عمل دارند. توجه داشته باشید که تماشاگری جنسی یک جرم محسوب می شود.

معیارهای تشخیص اختلال تماشاگری جنسی

  • در یک دوره زمانی دست کم شش ماهه، شخص تحریک های جنسی مکرر و شدید را از طریق مشاهده یک فرد ناآگاه که برهنه، در حال برهنه شدن یا مشغول فعالیت جنسی است، تجربه کند. این تجربه خود را از طریق فانتزی ها، نیازها یا رفتارهای خاصی نشان می دهد.
  • شخص بیمار باید چنین حالتی را نسبت به یک فرد بی خبر داشته و نیازها و فانتزی های جنسی ناشی از عمل تماشاگری جنسی، باید باعث ایجاد مشکلات چشم گیر در حوزه های اجتماعی و حرفه ای او شده باشد.
  • شخص بیمار باید حداقل ۱۸ سال سن داشته باشد.

افراد به چه دلیل به تماشاگری جنسی روی می آورند؟

تاکنون هیچ علت قطعی برای ابتلا به اختلال تماشاگری جنسی شناخته نشده است. با این حال، وجود عوامل خطر مشخصی مانند سومصرف مواد، سو استفاده جنسی و بیش فعالی جنسی در فرد، احتمال بروز تماشاگری جنسی را توسط او افزایش می دهند. بعضی از کارشناسان بیان می کنند که بسیاری از افراد در صورت داشتن فرصت و موقعیت مناسب، تمایلات تماشاگری جنسی را دارند، اما از اقرار به آن و گرفتار شدن می ترسند. اختلال تماشاگری جنسی ممکن است از دیدن تصادفی شخص برهنه، نیمه برهنه یا مشغول یک عمل جنسی، ناشی شود. در بیشتر موارد تداوم در انجام این عمل، باعث تقویت آن شده و می تواند به نقطه ای برسد که از حالت طبیعی و نرمال خارج شده و به صورت یک بیماری دربیاید.

عواملی که ریسک بروز تماشاگری جنسی را در فرد بالا می برند شامل بودن در معرض سو استفاده جنسی در کودکی، سو مصرف مواد مخدر، علاقه بیش از حد به سکس و بیش فعالی جنسی هستند، با این حال، ارتباط میان تماشاگری جنسی و این عوامل به درستی آشکار نیست.

مردان بزرگسالی که به اختلال تماشاگری جنسی مبتلا هستند، غالبا نخست خودشان در دوران بلوغ، متوجه علاقه به مشاهده دیگران می شوند. اما سن حداقل برای تشخیص این بیماری، ۱۸ سالگی است چرا که متخصصان در تمایز میان اختلال تماشاگری جنسی و کنجکاوی جنسی مرتبط با سن بلوغ، با مشکل اساسی مواجه هستند. همچنین به طور قطع نمی توان مشخص کرد که آیا تماشاگری جنسی در طول زمان در فرد باقی می ماند یا خیر. اما به طور کلی، گفته می شود که فرد دچار انحراف تماشاگری جنسی است، اگر فارغ از انجام درمان یا عدم اعمال آن، یک یا چند عامل اساسی در زندگی او تغییر کند: پریشانی ذهنی (احساس گناه، خجالت، ناامیدی از نظر جنسی، ایجاد نقص در سلامت ذهنی و/ یا گرایش به تماشای افراد برهنه). توجه داشته باشید که جریان بیماری تماشاگری جنسی ممکن است با بالا رفتن سن فرد عوض شود.

چه روش هایی برای درمان تماشاگری جنسی وجود دارد؟

بیماران مبتلا به این اختلال معمولا خودشان برای دریافت درمان مراجعه می کنند، اما در مواردی هم توسط والدین، همسر یا سیستم قانونی کشور به مراکز درمانی آورده می شوند. درمان تماشاگری جنسی معمولا شامل روان درمانی، قرار دادن فرد در گروه های حمایتی و دارو درمانی است. در درمان های اولیه، رفتارهای صحیح اجتماعی مانند احترام به حریم خصوصی دیگران به فرد آموزش داده شده و از او خواسته می شود که از حضور در مکان هایی که بیشتر در معرض این عمل قرار می گیرد، خودداری کند.

رفتار درمانی شناختی به فرد کمک می کند تا انگیزه های خود برای تماشاگری جنسی را شناخته و راه های جدید و سالم تری را برای تحریک جنسی خود پیدا کند. همچنین داروهای ضد افسردگی که مواد شیمیایی مغز را بالانس کرده و رفتارهای ناشی از هوس فرد را کاهش می دهند و نیز داروهای آنتی آندروژن که میل جنسی را مهار می کنند، برای درمان اختلال تماشاگری جنسی و اختلال سادیسم جنسی تجویز می شوند.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *